De man die op pauze alleen maar staren kan

Zomer lijkt het, Boy loopt voor me uit en ik loop met dichtgeknepen ogen tegen de zon in te kijken. Ik ben een nieuwsgierig opdondertje. Terwijl twee capuchons, met boxer en broek op ongemakkelijke hoogte voor me lopen, kijk ik overal naar binnen. Grote tv's, kleine tv's, mensen die nog aan een eettafel eten en zelfs kokende mensen komen voorbij.

Ik kijk naar binnen bij het eerstvolgende huis, een hoofd draait mijn kant op. Het hoofd is heel wit, heel kaal en lijkt wel licht te geven. Ik blijf kijken en de man blijft ook mijn richting uitkijken, zo brutaal als we beide zijn. Het huis komt dichterbij. De man heeft geen lichaam, hij houdt ineens op, ook valt me nu op dat een stuk van de omgeving om hem heen oplicht. Ik raak een beetje in de war, maar weet heel goed wat er aan de hand is.

Ik had oogcontact met een tv en ik had het nieteens door. En ik moet bekennen, dat het niet mijn eerste keer was.

Grote tv's zijn leuk, maar niet voor het raam.