Vaarwel, groene vriend

Nadat ik een aantal maanden geleden mijn etui was verloren, stond hij aan mijn zij. Het was een echte vriend. Zelfs toen ik een geruime tijd na het verlies de etui, verminkt en kapotgeknipt terugvond was hij er voor me. Hij zorgde voor voldoendes, hij zorgde voor aantekeningen, zelfs tekeningen tijdens schooltijd waren voor hem niet stout genoeg. Kleine gedichtjes of andere woordgroepen snel ergens in gekrabbeld was puur genieten voor hem.

Maar vandaag is aan dit alles een einde gekomen. Het was rond de klok van twaalf uur, het vierde lesuur, Geschiedenis DWT. Samen met mijn grote vriend schreef ik een samenvatting, ik was lekker bezig en de woorden maakte informatieve zinnen. Maar hoe meer ik schreef, hoe minder ik de informatie ooit nog tot me zou kunnen nemen. De woorden werden vager en vager. Penstrepen gingen over in lijnen, gedrukt in papier. Ik heb het geprobeerd, mijn schoenzool, veel gekras, maar zelfs reanimeren hielp niet.

Het was over, mijn groene vriend was niet meer. Ik haalde een incomplete, zwarte pen uit mijn tas. Stopte de veer van mijn groene vriend erin en schreef verder. Het was even wennen.