Fanatieke Rollers

Het is iets na één uur, ik zap tussen de pornokanalen door, opzoek naar iets fatsoenlijks. Het is een kunst iets normaals te vinden rond dit uur, die kunst beheers ik.

Een blauwe drie verschijnt in beeld, na een korte druk op mijn afstandsbediening. Mijn beeld wordt zwart, waarna een man verschijnt op mijn beeld, hij kijkt boos en twee seconden later zie ik rare bewegingen met zijn armen. Hij loopt niet, hij rolt. Dit is geen rare reclame, concludeer ik. Ik blijf kijken, een van de eerste regels die ik opvang is: 'We komen niet om mee te doen, we komen voor goud.'

Een rare gedachte voor een man, waarbij ik het nummer Ridin' van Chamillionaire in mijn hoofd krijg, als ik hem tegen zou komen in de stad. Noem het maar een tik van me, die soms zo uit de hand loop dat ik spontaan 'They see me rollin', they hatin'. Patrolling they tryin' to catch me ridin' dirty' mompel. Na het mompelen van deze tekst voel ik me schuldig, mensen in een rolstoel zijn zielig en soms een beetje schattig. Maar ik kan het echt niet helpen.

Deze rollers waren alles behalve zielig en 'cuteness' was ik geen tien kilometers rollen te bekennen. Deze gehandicapten wilde goud, haalde brons en moesten huilen. Ik vond het overdreven, maar ook lief.

Die agressieve monsters op wielen die op de Paralympics bij een wannabe rugby sport goud willen halen zijn eng. Maar die gehandicapten in een rolstoel, die huilend door de gangen rollen zijn zielig en lief.