Een houten been

Het gras leek groener, want de lucht was blauwer dan ooit tevoren. Mijn humeur stond op standje 'goed' en dat is een hele prestatie voor kwart voor negen in de ochtend. In mijn PSV shirt sta ik op het sportveld, omringd door vier pionnen en twee goaltjes. De bal rolt en wij spelen. Het spel is dan niet volgens de regels van voetbal, toch maak ik meters. Na twee uur tegen leer schoppen, erachteraan rennen en verschillende doelpunten is de les voorbij. Ik meld me af bij de leraar en begeef me naar de kleedkamers. Voor het eerst in tijden heb ik gezweet. Zo fris en fruitig mogelijk verruil ik de kleedkamer voor een klaslokaal waar ik nog vijf (!) uur moet vertoeven.

Nu is het 22:24, de bal ligt in een hokje op school, mijn zweet is weggedoucht en gedeo't. Dat ik vandaag gevoetbald heb is niet zichtbaar. Toch vergeet ik niet dat ik vandaag vrolijk en fanatiek tegen leer geschopt heb. De spieren in mijn bovenbeen zijn als plankjes hout, 3 centimeter dik gok ik. En ook mijn enkels voelen niet heel lekker aan. Morgen zal mijn loopje nog wel gekker zijn dan normaal.