zondag 6 juni 2010

Ik ben zes en zit op dansles

Vol verwachting klopt mijn hart, na een aankondiging met duizend bedankjes voor duizend sponsoren is het dan zo ver. De dansshow gaat beginnen. De show waar ik, samen met andere leerlingen een verslag over moet maken.

Eindelijk doven de lichten, de muziek zet in. Een tiental kleine kindjes ligt in een hoopje midden op het podium, langzaam komen de kleine lichaampjes los uit de massa van lichamen. En ik zal niet te kritisch zijn, want ze waren zo jong. Maar ik kan u wel een impressie geven:

Ik zag twee kleine meisjes op elkaars voeten staan, omdat ze te dicht bij elkaar stonden. Evenwicht was even ver te zoeken, maar ze gingen stug door!

Een paraplu werkte niet zoals hij in de repetitie werkte, dansen werd voor het meisje een bijzaak. De paraplu was het grootste probleem, daar dachten de andere danseresjes anders over. En daar stond ze dan, met haar parapluutje te spelen.

Om de drie stappen zwaaide een meisje naar haar ouders. Vanaf mijn balkon-positie was duidelijk te zien dat de ouders vrolijk terugzwaaide, waardoor het kind maar bleef zwaaien.

Twaalf euro legde ik neer voor dit dansspektakel, het was niet de professionele dansshow die ik verwachtte. Maar ik heb, samen met een dikke honderd ouders, opa's en oma's een topavond gehad en dat is het belangrijkste!

1 opmerking: