maandag 12 juli 2010

Ik vind het jammer

Ik ben in het centrum, opzoek naar mijn fiets. Terwijl oranje bloemetjes van een kapotte Hawaï ketting de grond kleuren en een groot oranje zeil mij verteld dat je de wedstrijd vanaf 20:00 binnen kunt kijken, denk ik aan gister. Paul de Octopus had gelijk. Daarom hangen een paar palen scheef en heb ik mijn uitshirt van Oranje niet aan. 0-1 was de uitslag. De droom om wereldkampioen te worden is overleden. Ik hoor de klokken van de kerk luiden. Een uitvaart, misschien wel die van de droom. Ik twijfel, misschien moet ik even langs een boekhandel, om een rouwkaart te kopen. Ik zou hem adresseren aan 'Oranje' uit Nederland. Postcode en straatnaam lijkt me overbodig. Maar ik heb geen geld bij en een kaart kopen is ook niet de manier om het te verwerken.

In het centrum irriteer ik me aan alles wat oranje is, zelfs een bord van een makelarij krijgt een vieze blik van me. Ik hoop dat de Oranjetint in het straatbeeld snel verdwijnt. Dat ik over straat kan, zonder aan het verlies te denken. En nu kom ik misschien over als een van die jongens die op het museumplein tegen het hek aan zat te huilen. Maar zo ben ik niet. Ik vind het jammer, ik had graag vier jaar lang lullig gedaan tegen iedere Spanjaard die ik tegenkwam. Het zat al helemaal in mijn systeem. 'Quién es también campeón del mundo otra vez?' was de zin die er bij een vertaalprogramma van Google uitkwam, de uitspraak was me een raadsel. Maar dat kon geoefend worden. Maar het hoeft allemaal niet meer. Spanje heeft gewonnen, stiekem een beetje verdient.

Ik heb mijn fiets gevonden en stap op. Na de wedstrijd kwamen er van die reclames, die al een paar weken op de plank liggen, klaar om afgespeeld te worden, als Nederland verliest. Nike had er ook een. 'Als je alles geeft, verlies je niets.' Met die zin stap ik op de fiets, Nike kan ook voorspellen, net zoals Paul de Octopus. Het Nederlands elftal heeft alles gegeven, niets is verloren.

1 opmerking: