Één euro voor een stoffen bandje met de tekst ‘Appelpop 2010’. De gehele rij waar ik deel aan nam wachtte erop. Langzaam kwam mijn arm dichter bij het gele apparaat in de verte. Het ging zo langzaam, dat ik niet doorhad dat ik er al bijna was.
Nadat een 65+pashouder mijn hand goed legde en een bandje eromheen deed, drukte ze een verlichte groene knop in. Er gebeurde niets. Een paar andere knoppen werden met enige voorzichtigheid ingedrukt. Nog steeds niets. De lieve 65+pashouder riep haar vriendinnen. Drie grijze hoofden keken naar het enorme gele apparaat en drukte een paar knoppen in. ‘Oeh! Hij doet het,’ riep één van de 65+pashouders. Voorzichtig tilde ik mijn arm op van het gele apparaat. Een groen bandje hing om mijn pols. Een bandje van Appelpop, het festival waar ik dit jaar voor de derde keer rondhuppelde, waar God een zonnig dagje voor inlast, waar gras binnen no time modder is, waar een EHBO’er nog gecharmeerd kan kijken naar een zoenend stel tegen een gore paal, waar je als man zijnde de toiletten een bijdrage levert aan de eindeloze gele stroom in een kale goot, waar Dikke Dennis een microfoon kopt, waar ik dans op Alphabeat alsof ik een snor heb, en waar geen appel te koop is.
Ik had het naar mijn zin, maar volgend jaar neem ik appels mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten