Daar loop je dan in het Elkerliek ziekenhuis in het altijd prachtige Helmond, waar alles toch net een tikje anders gaat dan in de rest van de wereld. In het bloemenboetiekje is niet te zien dat het bezoekersuur begonnen is, ook de gang lijkt redelijk uitgestorven. Tot aan, de bocht, de bocht met daarachter het kloppende hart van het ziekenhuis. Een gezin geniet van een gebakje en wat te drinken, een 65+stel bestelt iets en een man, ongeveer even oud als het stel, drinkt een kop koffie. Het ziet er allemaal heel restaurantachtig uit. Terwijl ik langs een man loop die gezellig een praatje maakt terwijl hij tegen zijn paal met zakjes vocht en apparatuur aanhangt vraag ik me af of dit restaurant vaste bezoekers heeft, gezonde mensen.
‘Ik ga naar de markt,’ zegt de man tegen zijn vrouw. Hij pakt zijn fiets uit het schuurtje en fietst weg. Het is zijn wekelijkse ronde over de markt. Maar bij de kaaskraam begint het al te kriebelen. Met zijn linkerhand vol plastictasjes en zijn rechterhand zoekend naar zijn fietssleutel loopt hij met een klein drafje naar zijn fiets.
Hij stapt op, maar niet om naar huis te gaan. Het is tijd voor zijn wekelijkse verzetje. Het meisje van het restaurant ziet hem al aankomen met zijn witte tassen. De man steekt zijn hand op en neemt plaats aan het tafeltje links voor het restaurant, waar hij alles wat voorbij kruipt, rolt, strompelt of gewoon loopt goed kan zijn. De tasjes staan tegen zijn stoel aan en het meisje brengt hem zijn koffie. Rustig drinkt hij zijn koffie op. De man kijkt naar alles wat voorbij komt en geniet, soms verschijnt er een tevreden lach op zijn gezicht wanneer hij een slok neemt. Een dik uur later is de witte bodem van zijn kop koffie toch echt helemaal koffie vrij. Hij pakt zijn tasjes op en loopt naar binnen. Hij rekent af, maar zegt niet veel. Dat was het weer voor deze week. Hij stapt op zijn fiets en gaat samen met de tasjes terug naar zijn vrouw. Tot volgende week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten